I ëmbli sukses i trishtë i Aida Shtinos

I ëmbli sukses i trishtë i Aida Shtinos

Gazetarja
që gjeti rrugën e shpejtë të suksesit nëpërmjet një kalvari të gjatë
historish dramatike. Ish-emigrantja në Greqi, që kapi numrin rekord të
shikuesve, tregon fillimet në ekranet shqiptare, guximin kokëfortë për
t’i shkuar gjërave deri në fund. Por dhe xhelozitë e të tjerëve, që
suksesin nuk e kanë kapur menjëherë si ajo






Elda Laze
Me
Aida Shtinon as një copë udhë të shkurtër nuk e bën dot, pa u
përshëndetur më parë me të paktën një duzinë njerëzish. Janë kalimtarë
të rastit, të cilët guxojnë t’ia presin rrugën drejtueses së njohur të
emisionit “Njerëz të humbur”. E thërrasin në emër, sikur ta njihnin
prej kohësh, i shtrëngojnë fort duart, i rrahin supet me dashuri, i
buzëqeshin përzemërsisht dhe njëkohësisht nxitojnë t’ia bëjnë të ditur
se e ndjekin çdo të shtunë. Të tjerë akoma bëjnë beteja të vërteta me
njerëzit e shtëpisë për të bërë të vetin pultin e televizorit, që të
ndjekin më pas zemërthyer e me lot në sy historitë e dhjetëra të
humburve. Por, nuk mungon as ajo pjesë e publikut, për të cilët Aida
është thjesht “ajo e njerëzve të humbur”. Prandaj, kur e shohin në
rrugë, kthejnë kokën vetëm për të bërë ndonjë thashethem të llojit “Hë
mi, se nuk qenka gjë” ose “Duket më e mirë në rrugë se në ekran”,
“Qenka elegante kjo” e shumë të tjera, që nuk shkojnë përtej gjykimit
të pamjes së jashtme. Nuk kanë ç’të thonë më shumë se kaq, sepse
emisionin e kanë parë vetëm shkarazi, në rastin më të mirë, kanë
gëlltitur me mundim lotët gjatë një puntate të vetme, por vetëm një
ama, sepse nuk kanë duruar dot më shumë. Por kjo nuk ka ndikuar aspak
në uljen e audiencës. “Njerëz të humbur”, që është ndër emisionet më të
shikuar, jo vetëm në Shqipëri, por kudo nëpër botë ku jetojnë
shqiptarë.
E kishit menduar që në fillim këtë audiencë kaq të madhe?
Të
them të drejtën, nuk e kisha menduar. Së bashku me stafin, e filluam
për të kërkuar të humburit, duke mos ditur sa ishte numri i tyre në
Shqipëri. Me kalimin e kohës, ky numër sa vinte e shtohej dhe ne u
gjendëm përballë një fenomeni: humbja e njerëzve. Aktualisht numërohen
mbi dymijë të tillë.
Por në fillim këto nuk i dinit, apo jo?
Përpara
se të kthehesha në Shqipëri, pas 13 vjetësh emigrimi për të nisur këtë
cikël emisionesh, kisha punuar si gazetare dhe në Greqi, për një
emision me të njëjtën temë, në kërkim të njerëzve të humbur. Duke parë
se aty vinin shumë raste nga shqiptarë, mendova se një emision si ai i
televizionit grek ku unë punoja mund të realizohej edhe në ekranet
shqiptare. Më vonë, kur puna kishte nisur, duke u përballur me
historitë jashtëzakonisht të dhimbshme të njerëzve, kuptova që ai që
kisha nisur thjesht si emision, po shndërrohej në një mision. Më pas
erdhi edhe themelimi i “Fondacionit Kombëtar të Njerëzve të Humbur” për
Shqipërinë, Kosovën, Maqedoninë, Malin e Zi.
Me çfarë merret ky fondacion?
Drejtpërsëdrejti
me kërkimin e njerëzve të humbur. Fillimisht rastet e reja shqyrtohen
nga fondacioni. Në televizion ne publikojmë ato histori për të cilat
mendojmë se nga publikimi i tyre në televizion dhe nga trajtimi i
rasteve hollësisht mund të shkojmë deri tek gjetja e këtyre njerëzve.
Fondacioni ka krijuar celulat e veta në të gjithë Evropën, në Amerikë,
në Australi dhe deri në Zelandën e Re. Bashkëpunëtorët e emisionit tonë
janë emigrantë që jetojnë në këto vende.
Fillimisht
emisioni shfaqej te “TNSH”, që duhet thënë se nuk e ka shikueshmërinë e
“Vizion plus”-it. Nëse nuk do ta kishit ndërruar ekranin, ndoshta nuk
do të kishit arritur këtu ku jeni sot.
Vërtet
që fillimisht emisioni shfaqej te “TNSH”-ja dhe mbante emrin “Ku je”.
Por duhet thënë se, gjatë një viti e gjysmë transmetim në këtë
televizion, emisioni ka pasur shumë shikueshmëri. Këtë e kam ndier nga
telefonatat e publikut. Hapi i parë ishte sensibilizimi: fillimisht
njerëzit po nisnin të mësoheshin me idenë se edhe këtu humbin njerëz
dhe se ata duhet të telefononin për të dhënë informacion nëse dinin
diçka për të humburit. Kur vendosa të largohem nga “TNSH”-ja, kisha
ndërkohë edhe oferta të tjera. Por, te “Vizion plus”-i kam parë një
imazh tjetër, një televizion që ishte shumë afër problemeve sociale,
duke pasur edhe emisione të tjera me karakter social. Edhe emisioni im
ka të bëjë drejtpërsëdrejti me histori njerëzore. Sigurisht që “Vizion
plus”-i kishte shikueshmëri më të madhe, kishte tjetër imazh,
transmetonte në satelit, shihej nga shumë shqiptarë anembanë botës dhe
më dha një hapësirë krejt ndryshe nga ajo që lashë në Telenorba.
Megjithatë, për mua, Telenorba ishte ajo shtëpia e vogël. Ndërsa tani
“Vizion plus”-i është bërë shtëpia ime, familja ime, një shtëpi e madhe
me shumë dritare drejt Shqipërisë dhe nëpër botë.
Sondazhet
flasin për një shikueshmëri të lartë, që ndoshta të tjerë drejtues
emisionesh, gazetarë me karrierë të gjatë, nuk e kanë. A keni ndier
ndonjë xhelozi nga ana e tyre?
Kur nisa
punën në ekranet shqiptare, kisha fatin e madh që vija me përvojën e
punës si gazetare në Greqi dhe në shtypin e shkruar, me shkrime për
Shqipërinë. Kjo më bëri që këtu të kthehem me një tjetër bagazh, me një
përvojë tjetër, nga një vend evropian e me tradita të lashta, me një
filozofi krejt tjetër për botën. Normalisht që xhelozi edhe mund të
ketë pasur, pasi emisioni pati menjëherë audiencë. Por nuk duhet
harruar se kjo audiencë nuk është e rastësishme: ka pasur një punë
jashtëzakonisht të vështirë e sistematike, të cilën e kam mësuar diku.
Dhe për këtë i jam mirënjohëse atij vendi ku punova për durimin që kam
fituar. Kam mësuar të duroj: isha gazetare në një vend të huaj ku është
shumë e vështirë të depërtosh, prandaj i shoh gjërat pozitivisht.
Megjithatë nuk përmendët ndonjë rast konkret xhelozie?
Jo,
nuk ka asnjë rast konkret. Se ç’mund të bëhet pas krahëve të mi, nuk e
di. Por të gjithë janë treguar dashamirës me mua. Besoj se nuk ka
nevojë për të pasur xhelozi. Unë të paktën kështu e mendoj. Secili ka
fushën e vet, ka emisionet e veta. Varet se çfarë kërkon të bësh. Unë
kam një qëllim të përcaktuar dhe shkoj drejt atij qëllimi.
Cili është ky qëllim?
Sigurisht që gjetja e të humburve.
Por,
krahas këtij qëllimi, emisioni ka shërbyer për të zbuluar edhe se
policia nuk funksionon siç duhet, apo jo? Të paktën duke iu referuar
shumë rasteve të atyre të humburve që policia nuk u ka rënë në gjurmë
prej vitesh, ndërsa ju keni bërë të mundur zbërthimin e historive të
tyre në pak puntata, madje edhe t’i gjeni.
Po,
ka shërbyer edhe për këtë. Megjithatë nuk kam dalë aty për të treguar
cila është detyra e policisë. Unë jam gazetare dhe, siç më kanë mësuar
pedagogët e mi, misioni i gazetarit është ai i ndërmjetësit mes shtetit
dhe popullit të thjeshtë. Unë këtë kam bërë. Në momentin që kam parë se
“policia ka fjetur gjumë”, e kam thënë edhe në emision. Siç e kam thënë
edhe në raste të tjera, kur na ka ndihmuar. Por këto janë thjesht më
shumë detaje të një historie; ato që më interesojnë janë vetëm
historitë e njerëzve që ne kërkojmë.
Në ekran, kur ngulmoni në një argument, dukeni tepër kokëfortë.
Nga
vetë natyra jam pak kokëfortë – që e vogël kam qenë kështu. Nëse i
qepem diçkaje, i shkoj deri në fund. Në momentet e para kur kam nisur
këtë emision, duke mos ditur çfarë më priste (jam larguar nga Shqipëria
në 1993 dhe jam kthyer në 2005), më dukej vetja si një donkishote, që
ishte nisur në një luftë me veten. Dalëngadalë dhe me shumë punë të
bërë bashkë me stafin tim, krijuam besueshmërinë te instancat
shtetërore, te publiku, që të mund të kërkonim më pas ndihmën e tyre.
Tani që kthej kokën pas, mund të them se shpeshherë jam treguar më
tepër e guximshme se ç’duhet. Megjithatë, frikë kam vetëm Zotin, asnjë
tjetër.
Në ndonjë rast është dëgjuar ndonjë kërcënim edhe në transmetim... Nuk keni pasur frikë as në këto raste, as për njerëzit tuaj?
Të
them të drejtën, unë nuk i kam bërë askujt keq që të kem frikë se do të
më bëjnë keq. Kam bërë thjesht punën time dhe kaq. Me të tjerat pastaj,
merret policia dhe Prokuroria.
Thatë që nuk i
keni bërë keq njeriu. Megjithatë, ndoshta pa dashje i keni shkelur
ndokujt në kallo, ndokujt që ndoshta nuk ka dashur të gjendet. Jeni
penduar në të tilla raste?
Jo. Asnjëherë nuk
ka ndodhur kjo gjë, që të kem shqetësuar dikë që nuk dëshiron të flasë
ose që të takohet me familjen. Dhe nëse ka ndodhur që ndokush të më
ketë marrë në telefon, duke më thënë se nuk dëshiron të bëhet publik
dhe nuk dëshiron të flasë me familjen, gjithmonë e kam respektuar
dëshirën e tij. Përsa i përket asaj “që ne kemi shkelur në kallo”, kjo
mund të jetë e vërtetë. E kam fjalën për ato dhjetëra raste të vajzave
që për mendimin tim mund të jenë të trafikuara dhe ne mund të kemi
shkelur në kallo ata njerëz që i trafikojnë. Nëse ata kanë shkelur
ligjin, unë nuk mund të korruptohem në këtë moment dhe të mendoj se po
i shkel në kallo kësaj kategorie njerëzish.
Shumë
histori të humburish u përkasin njerëzve që nuk kanë kontaktuar me
familjen për arsye banale, si p.sh., kanë humbur numrin e telefonit apo
adresën e shtëpisë.
Po, ka shumë histori të tilla.
Mendoni se histori të tilla e ulin vlerën dhe nivelin e një emisioni cilësor?
Jo.
Nuk mendoj fare kështu, nëse një nënë vjen dhe kërkon të birin, që ka
humbur prej shumë vitesh. Më kujtohet rasti i një nëne, e cila kishte
shitur shtëpinë e saj për të mbledhur paratë, për t’i blerë të birit
një vizë që të udhëtonte drejt Suedisë. Dhe pasi kishte mbërritur në
Suedi, ai kishte harruar ç’kishte lënë pas. Është e pamundur që unë të
mos e kërkoj atë djalë.
Po personalisht për këtë djalë të humbur çfarë ke menduar?
Se
sa i papërgjegjshëm është. Kaq. Gjithmonë mbaj anën e atyre familjarëve
që më vijnë në studio. Nëse nëna dhe babai kërkon të marrin vesh ku
është i biri, unë bëj të pamundurën të gjej vendndodhjen e tij. Pastaj
është tjetër gjë nëse ai do të flasë apo jo.
Tek ju, fama ka ardhur në mënyrë tejet të shpejtë.
Fama
te unë ka ardhur shumë natyrshëm, sa nuk e kam ndier. Më kujtohet se si
pas puntatave të para, kur jam gjendur në rrugë, njerëz të panjohur më
ndalonin dhe më përgëzonin... Atëherë e pata ndjesinë që diçka po
ndryshonte.
Si ishte kjo ndjesi e parë?
Shumë e mirë. Ata që takoja në rrugë, shfaqnin respekt dhe dashamirësi të jashtëzakonshme.
Njerëzit ju duan vërtet. Madje deri në atë pikë sa ju kanë quajtur edhe “Nënë Tereza”.
Po, është e vërtetë.
A nuk ju duket krahasim paksa i ekzagjeruar?
Në
fakt po, është i ekzagjeruar (qesh). Nuk mund të krahasohem me Nënë
Terezën. Unë jam thjesht një gazetare. Unë jam po ajo Aida që kam qenë
dhe nuk ka sesi të krahasohem me idhullin tim, që është Nënë Tereza.
Ndërsa në qytetin tuaj të lindjes, Gjirokastër, para pak kohësh ju kanë nderuar si qytetare nderi.
Titullin
“Qytetare Nderi e Gjirokastrës” e kam marrë si gazetare që u vjen në
ndihmë njerëzve të humbur, familjarëve, të cilët kërkojnë fëmijët e
tyre të humbur. E di që tingëllon jomodeste, por nuk mund të mos them
se për gjithë ata familjarë, të cilët me vite të tëra kanë mbetur
dyerve të Ministrisë së Jashtme, policisë, Interpolit, të paktën, unë
bashkë me stafin tim kemi bërë gjithçka. Dhe për këtë jam krenare.
Megjithatë,
ju thoni një gazetare që thjesht bën punën e vet, ndërsa formati i
emisionit ka qenë pikërisht ky: ai i gjetjes së të humburve. A mos
nderimet që ju bëhen ju personalisht u hyjnë pak në hak nderimeve që
ndoshta duhej t’i bëheshin emisionit?
Siç jua
thashë edhe pak më lart, ky për mua nuk është më thjesht një emision
por një mision. Dhe duhet të dini diçka: është vërtet një punë, por
është një punë shumë ndryshe nga shumë të tjera, ku mund të riskosh
shumë gjëra. Shumë herë, unë, bashkë me stafin tim, kemi vënë jetën
tonë në rrezik për familjarët e të humburve. Shpeshherë jemi gdhirë në
zyrat tona, që besoj se ka gazetarë që e bëjnë, por ka edhe gazetarë që
nuk e bëjnë. Nuk është e rastësishme që mua shpesh më ndodh të udhëtoj
me bashkëshortin tim (sepse historia e njerëzve të humbur është bërë
pjesë edhe e familjes sime tashmë) nëpër fshatra të humbura të Greqisë
pa asnjë ndihmë nga shteti, pa asnjë mbrojtje, fillimisht duke vënë
kokën time në rrezik dhe besoj se kjo nuk është pak në planin personal.

Ju është dashur ndihma e bashkëshortit?
Sigurisht që po; ai më ka mbështetur mjaft. Të mos harrojmë që unë jam femër.
Po, dhe madje një femër e bukur. Si jeni duke e përjetuar feminitetin tuaj momentalisht?
Si
të gjitha femrat. Më pëlqen mosha ime, ndoshta të gjitha stadet i kam
kaluar siç kam dashur. Dhe më pëlqen mosha që kam, tridhjetetetë vjeç.
Diku kemi lexuar: “Zonja Aida, që i bën meshkujt të sillen si zotërinj të vërtetë”.
Me të vërtetë?! (qesh). Këtë nuk e dija.
Si i bëni të sillen si xhentëlmenë? Në këtë rast, mund t’i jepni një këshillë edhe atyre grave që nuk e kanë këtë dhunti?
Nuk
di ç’të them vërtet, nuk e kisha menduar që një ditë mund të jepja të
tilla këshilla... Megjithatë, them se të gjitha duhet të mbeten
vetvetja, të mos jenë të panatyrshme dhe me sjelljen e tyre të
imponojnë respekt. Dhe të jenë të sigurta te vetja, ta shfaqin këtë
siguri.
Jeni nëna e një djali 12-vjeçar. Sa kohë kaloni me familjen?
Shumë
pak. Ky është meraku im më i madh. Madje u kërkoj falje për atë kohë që
nuk jam. Mua vetëm dita e diel më mbetet për familjen. Zakonisht jam
gjithë ditën në zyrë, ku na pret një punë e madhe, voluminoze.
Shpeshherë, kur largohem për në shtëpi, tek im bir, njerëz nga stafi
vazhdojnë të jenë në zyrë e të punojnë deri vonë.
Në një intervistë jeni shprehur se doni që emisioni të mbarojë shpejt, që Shqipëria të mos ketë më të humbur.
Po, është e vërtetë.
Por nëse mbaron emisioni me të cilin jeni identifikuar, ju ç’do bëni?
Të
tjera gjëra, sigurisht. Në radhë të parë, sinqerisht, do të doja që në
Shqipëri të mos kishte më të humbur, që rastet që vijnë në zyrat tona
të vinin duke u reduktuar, derisa të mos kishte më… Dhe kur të vijë
dita që emisioni “Njerëz të humbur” të mos ketë ç’të kërkojë më, kam
menduar një tjetër projekt, vërtet të madh, që nuk ka për të dalë nga
formati i gazetarisë investigative. Gjetja e të humburve nuk është
misioni im i vetëm.

Ky Emision e ka humbur suksesin e tij ne Shqiperi tashme

ENDRI18 shkruajti:Ky Emision e ka humbur suksesin e tij ne Shqiperi tashme

E ke shum gabim Endri si mendon ta kete humbur suksesin kur ndiqet gati 60% / 70% nga shqipetaret ne shqiperi dhe gati gati 100% jashte vendit.mos harro cfare pune bejne ata dhe sa te gjetur kane keshtu qe nuk mendoj se e kane humbur suksesin